Metody leczenia choroby de Quervaina

Choroba de Quervaina objawia się uciążliwym bólem w okolicach nadgarstka lub kciuka. Występuje stosunkowo często, bo średnio aż u pięciu dorosłych osób na tysiąc. Sprzyja jej odwodzenie ręki połączone z chwytaniem, stąd na chorobę de Quervaina cierpią niektórzy sportowcy i artyści (zwłaszcza tenisiści i muzycy), młode matki regularnie podnoszące swe dzieci, ale także osoby intensywnie piszące wiadomości w telefonach. W jaki sposób leczy się to schorzenie? Dobór optymalnej metody poradzenia sobie z problemem zależy tu w dużej mierze od momentu postawienia odpowiedniej diagnozy. Na wczesnym etapie rozwoju choroby często wystarczy leczenie zachowawcze, polegające na unikaniu wykonywania sprawiających ból czynności i ruchów, a także na stosowaniu leków przeciwzapalnych, np. w formie maści, oraz zimnych okładów.

Fizykoterapia

Skuteczne okazuje się też dodatkowe unieruchomienie ręki przy pomocy ortezy (na okres 2-3 tygodni) i wykonywanie odpowiednich ćwiczeń, terapia manualna lub kinesiotaping, czyli specjalne plastry odciążająco-stabilizujące. Poprawę przynoszą również dobrane indywidualnie zabiegi z zakresu fizykoterapii, takie jak krioterapia, laseroterapia, ultradźwięki czy przyspieszająca wnikanie leków do tkanek jonoforeza.

Zastrzyki w chore miejsca

W zaawansowanych stadiach choroby de Quervaina może okazać się konieczne zastosowanie bardziej inwazyjnych metod. Należą do nich przeprowadzane pod kontrolą USG iniekcje sterydowe albo z osocza bogatopłytkowego. Trzeba jednak pamiętać, że w tym pierwszym przypadku leczenie nie powinno trwać długo, w przeciwnym bowiem razie przyniesie więcej szkody niż pożytku, uszkadzając struktury ręki.

Zabieg chirurgiczny

Jeśli wyżej wymienione metody nie przynoszą spodziewanych efektów, pozostaje jeszcze leczenie operacyjne.

Zabieg chirurgiczny wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, po uprzednim nałożeniu na rękę opaski uciskowej – dowiadujemy się w warszawskiej Klinice Chęciński. – Założone szwy zdejmuje się po kilku dniach – słyszymy.

W pierwszym okresie po operacji pacjent może odczuwać ból i drętwienie palców. Powinien wykonywać zalecone ćwiczenia, a także utrzymywać poddaną zabiegowi dłoń relatywnie wysoko, zarówno w ciągu dnia, jak i w nocy. Jak w przypadku każdej interwencji chirurgicznej, tak i tutaj istnieje pewne ryzyko powikłań, zazwyczaj jednak zabieg przynosi długotrwałą ulgę. Okazuje się też skuteczny w sytuacjach nawrotów schorzenia, gdy opisane w pierwszej części artykułu sposoby skutkują najwyżej „zaleczeniem”.