Stożek rogówki – jak rozpoznać?

Kiedy rogówka zamiast kulistego przyjmuje stożkowaty kształt, mówimy o stożku rogówki. Jest to schorzenie, które wiąże się z postępującym szybko pogorszeniem wzroku wynikającym z nadmiernie uwypuklonej rogówki tworzącej nieregularny astygmatyzm. Widzenie staje się nieostre, obraz rozmywa się. Samo występowanie wymienionych objawów nie wystarczy, aby zdiagnozować u siebie stożek rogówki. Wiele wad i schorzeń oka może dawać podobne objawy kliniczne, dlatego należy wykonać specjalistyczne badania.

Stożek rogówki jest chorobą, do której rozpoznania wymagana jest specjalistyczna diagnostyka indywidualnego podejścia w leczeniu. Wiele zależy od wieku pacjenta, zaawansowania zmian kształtu rogówki – mówi ekspertka z Visionmed Okulistyka w Lędzinach.

Stożek rogówki – znaczenie, objawy i przyczyny

Rogówka to wypukła i przezroczysta zewnętrzna część gałki ocznej. Kształtem przypomina fragment kuli. Jest silnie unerwiona czuciowo. Uszkodzenie nabłonka, który ją pokrywa, powoduje nieznośny ból. Rogówka silnie skupia światło, silniej jeszcze od soczewki, która jest umiejscowiona tuż za nią. Jej prawidłowa budowa zapewnia ostre widzenie. Zmiany w strukturze rogówki, ścieńczenie jej i uwypuklenie sprawiają, że dochodzi do ektazji rogówki – tzw stożka rogówki, a w konsekwencji do jej nieregularnej niezborności. Co to oznacza? Niezborność nazywana jest inaczej astygmatyzmem, która objawia się nieostrym widzeniem w wyniku nieprawidłowego ogniskowania światła w rogówce. Może pojawić się efekt halo (widzenie świetlnych aureoli wokół źródła światła), rozmazywanie obrazu. Kłopot z widzeniem może powodować bóle głowy i zdecydowanie pogorszyć komfort codziennego funkcjonowania. Przyczyny występowania stożka rogówki nie są do końca poznane. Osoby z chorobą Downa i zespołem Marfana oraz osoby, u których ktoś z bliskiej rodziny chorował, są w grupie ryzyka wystąpienia tej choroby. Obserwuje się wpływ warunków środowiskowych i komórkowych na wyzwolenie choroby. Należą do nich m.in. nawykowe „tarcie oczu”, AZS, alergiczne zapalenie spojówek i zmiany barwnikowe siatkówki. Kluczowa dla przebiegu i leczenia stożka rogówki jest odpowiednia diagnostyka.

Bardzo istotną rolę w rozwoju stożka rogówki

Diagnostyka i leczenie stożka rogówki

Stożek rogówki jest przyczyną nieregularnej niezborności, ta jednak może mieć inną etiologię. Zdiagnozowanie astygmatyzmu bez rozpoznania stożka rogówki może skutkować błędnym dobraniem metody leczenia. Pacjent pomimo dobrania prawidłowych szkieł cylindrycznych nadal skarżyć się będzie na wcześniej wymienione objawy. Aby zdiagnozować tę chorobę, wykonuje się topografię rogówki topografem rogówkowym, wykorzystując komputerową keratometrię. Bada się w tym sposobem kształt i krzywiznę rogówki w szczególności tylną powierzchnię, od której stożek rogówki zwykle się zaczyna. Dzięki badaniu można rozpoznać astygmatyzm, stożek rogówki oraz inne krzywizny rogówki powstałe w wyniku np. szkodzeń nabłonka. Topografia pozwala wykryć nawet wczesne stadia stożka rogówki, kiedy mniej wyspecjalizowani lekarze diagnozują zazwyczaj astygmatyzm. Po postawieniu diagnozy, specjalista – okulista lub mikrochirurg – indywidualnie dopasuje leczenie.